"Het helpt mij als ik anderen kan ondersteunen"
Nettie Baak-Duuring, geboren en getogen Haagse, houdt ervan om haar handen uit de mouwen te steken. In haar woning is alles keurig aan kant. De woonkamer, met de glimmend gepoetste, strakke meubels, de fraai geschikte bloemen en de fotolijstjes, zou op een woonboulevard niet uit de toon vallen. Ze heeft last van smetvrees, vertelt ze, maar niet meer zo extreem als vroeger. ‘Met mijn voeten in de modder kom ik er misschien wel overheen’, dacht ze, toen ze vijfentwintig jaar geleden solliciteerde als vrijwillige zorgcoach bij 'Over de Drempel', het maatjesproject voor mensen die leven in overvolle en soms ook ernstig vervuilde woningen.
25 jaar is een bijzonder jubileum! Van Nettie mag het stilletjes aan haar voorbij gaan. Ze wil geen poeha. ‘Het sociale zit in me’, zegt ze nuchter. ‘Mijn moeder werkte in een naaiatelier en in een restaurant. Ik was als kind altijd aan het opruimen. Dat ga ik later netter doen, dacht ik dan. Thuis had ik de regie. Ook deed ik graag boodschappen voor de buurvrouw. Anderen helpen geeft me veel voldoening.’
Bij de cliënten, die Nettie bezoekt voor ‘Over de drempel’, is er soms maar een heel klein gangetje vrij om doorheen te lopen. De huizen staan vaak tjokvol met spullen. Veel geduld, veel humor en veel respect noemt Nettie de belangrijkste eigenschappen die nodig zijn om dit werk te kunnen doen. ‘Ik werk met een bewaardoos, een twijfeldoos en een weggooidoos, tenminste, als er ruimte is voor een doos’, vertelt ze. ‘Meestal maken we stapeltjes. Als mensen iets wegdoen, geeft ik altijd een compliment. Al is het maar één krant. Cliënten zijn na zo’n kleine stap meestal enorm trots: “Kijk eens wat een ruimte!”’
‘Het is belangrijk om door de spullen heen de mens te kunnen blijven zien’, vertelt ze. ‘Soms komt er een nieuwe vrijwilliger die ergens gelijk de bezem er doorheen wil halen, maar dat werkt niet. Deze mensen hebben een enorme emotionele band met al die spullen. Ze kunnen alles gebruiken. Vaak verzamelen ze ook voor anderen. Ze raken in paniek als jij even orde op zaken komt stellen. Ik doe alles altijd in samenwerking met de cliënt. Het lukt niet altijd om stappen te zetten. Het werkt het beste als mensen het zelf al een beetje zat zijn, maar niet goed weten waar te beginnen.’
Wie denkt dat Nettie altijd bezig is, heeft het mis. ‘Ik vind het ook heerlijk om door de duinen te fietsen’, vertelt ze. ‘Of om op de bank te zitten, met een mooi boek.’ Maar zonder vrijwilligerswerk zou ze niet kunnen. Dertig jaar lang was ze actief voor de bewonersorganisatie Regentesse-Valkenbos. Sinds haar verhuizing naar Waldeck zit ze opnieuw in de bewonerscommissie. ‘Je blijft er door in het leven staan’, zegt ze. ‘Het is mijn netwerk. Het zijn mijn vriendinnen.’ Nog geen drie maanden na de verhuizing overleed haar man. ‘Je kan niet vluchten voor alles’, vertelt ze. ‘Je moet het verwerken. Ik houd ervan om dingen uit te zoeken. Hoe krijgt iemand toegang tot de Voedselbank? Hoe moet je een vrijstelling aanvragen bij de Belastingdienst? Of ik pas gewoon een dagje op mijn achterkleinkind. Het helpt mij als ik anderen kan ondersteunen.’