Clowntje

Jaren geleden hebben wij een kindje, een baby nog, geadopteerd. We kregen veel leuke reacties, maar ook enkele heel nare. Ik liep als trotse jonge moeder te wandelen met onze dochter in de wandelwagen. En zoals het soms gaat, wilde iemand in de wagen kijken. En zomaar uit het niets - in ieder geval voor mij - kreeg ik voor het eerst de vraag die daarna vaker werd gesteld: ”Waar heb je die vandaan?” En dat is dan zo raar, je loopt daar trots te zijn en dan weet je even niets te zeggen. En als dat nou één keer gebeurt, maar het gebeurde heel vaak en dan is het niet leuk meer.

Een tijd later, door schade en schande wijs geworden, heb ik tegen de Sinterklaastijd onze dochter als clowntje geschminkt. En of het nou zo moet zijn - ze was toen nog geen drie jaar - wordt ze verschillende keren aangesproken dat ze zo’n leuk zwart Pietje is. Daarop vraagt ze mij verdrietig: ”Maar mama, zien die mensen dan niet dat ik een clowntje ben?” En ja, als dan iemand de volgende weer zoiets zegt, dan is het moeilijk om nog aardig te blijven.

Maar hiervan kun je nog denken dat mensen het zonder nadenken zeggen en misschien helemaal niet naar bedoelen, maar onze dochter was er wel heel verdrietig onder. Een ander verhaal speelt jaren later. Onze dochter zit op de fiets en is onderweg naar de supermarkt om voor mij een boodschapje te doen. Dan komt er een ‘volwassen’ vrouw naast haar fietsen en zegt rustig: ”Hé, Sinterklaas is al lang weer weg hoor.” Mensen hebben geen idee hoe hard zo’n opmerking binnenkomt. Ik kreeg een verdrietig kind thuis, dat tranen met tuiten huilde. En ik als moeder sta machteloos. Je wilt niet dat je kind zulk onrecht wordt aangedaan. Je hart breekt en je kunt alleen maar troosten. Want die boze nare wereld, die is er.