Dossier Na de noodopvang #1
24 oktober haalde het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) op ons verzoek de vluchtelingen op die we ruim zes weken hadden opgevangen. Dat was een moeilijke beslissing, die we met pijn in het hart hebben genomen. Want waar deden we goed aan? We wisten haast zeker dat ze qua opvang slechter af zouden zijn. Van de andere kant merkten wij en onze gasten ook, dat het COA vluchtelingen die zich later hadden gemeld in Ter Apel al had geholpen. Maakte het COA misschien dankbaar gebruik van onze opvang, zodat zij zich vooral met de dagelijkse instroom konden bezig houden? We kregen van het COA zelf ook geen enkele informatie hoe lang onze opvang nodig zou zijn. Elke dag vroegen onze mannen weer: heb je iets van Ter Apel of van het COA gehoord? Nee dus. We vermoedden dat de crisisopvang die wij hen boden nadelig was voor de snelheid waarmee hun asielprocedure voor onze gasten zou beginnen. Zou het vlotter gaan als het COA hen zelf weer op moet vangen? Een garantie hadden we niet, maar we gokten daar wel op.
Om deze redenen hebben we zelf deze knoop doorgehakt.
Afscheid
Het was een mooi, warm en emotioneel afscheid op zondagavond 23 oktober. De mannen waren dankbaar en blij. Dankbaar voor hun verblijf en alle vriendelijkheid hier. Blij ook, dat er nu een volgende stap aan zat te komen. We hebben met elkaar (vrijwilligers en gasten) gegeten en gedanst. Er was veel waardering over en weer. Onze gasten en de vrijwilligers hebben een band met elkaar gekregen en dat maakte het afscheid emotioneel, ook door de bezorgdheid. We weten dat de procedure nog onbekend lang zal gaan duren en dat de opvang in Nederland momenteel kwalitatief en kwantitatief tekort schiet. De mannen wacht nog een lange tijd van onzekerheid en van niets kunnen en mogen. Maar het is mooi hoe ze na een gevaarlijke vlucht hier bij ons hebben kunnen herstellen, mentaal aan hebben kunnen sterken, een band met elkaar en met ons hebben gekregen. Toen ze vanuit Den Haag in Ter Apel aankwamen trof de theoloog, schrijver en theatermaker Rikko Voorberg hen toevallig. Het viel hem op dat het vrolijke en dankbare mensen waren. Ze hadden het goed gehad.
De andere realiteit
Maar het werd meteen anders. In Ter Apel werden ze gedwongen om meteen hun telefoon in te leveren (waarschijnlijk om te voorkomen, dat zij beelden zouden verspreiden). Ze moesten in de hal op de grond slapen, met enkel een deken over zich heen. De andere dag werden ze zonder informatie naar een ander kamp gebracht, nabij Marnewaard, anderhalf uur rijden van Ter Apel. Daar zijn ze enkele dagen geweest. Hoewel ze daar continu probeerden positief te blijven en hun dankbaarheid uit te drukken, omschreven ze het kamp als een soort gevangenis. De omstandigheden in het kamp waren erg slecht; het was er koud, er waren weinig voorzieningen en veel conflicten en diefstal incidenten. Daarbij sliepen de mannen pal naast een militair oefenterrein. Ze kregen te horen dat er mogelijk schietgeluiden zouden zijn, voor mensen met oorlogstrauma's erg confronterend. Ze waren dan ook blij dat ze na enkele dagen richting Budel gingen, de plek waar ook de registratie, het begin van asielprocedure, kon plaats vinden. Op de groepsfoto die we van hen kregen zien we dan ook vrolijke gezichten. Ze hebben steun aan elkaar en proberen met humor door deze periode heen te komen.
Wat continu doorschemert in het contact met hen, is dat ze zo'n fijne tijd hebben gehad in Bethel, het voelde voor hen als een thuis en alle vrijwilligers voelden als familie. Mooi om dit te horen en goed dat ze, hoe lang en uitdagend de procedures nog zullen zijn, toch een gevoel van thuis hebben kunnen ervaren. Dit zullen ze niet vergeten.
Asielprocedure gestart
Eén van onze vrijwilligers zocht hen begin november op in Budel. Toen zij daar aankwam bleek de groep die bij ons geweest is door het personeel als prettige en sociale groep mensen bekend te staan. Maar helaas zijn daar ook mensen die geen enkele kans op een verblijfsvergunning maken, maar wel overlast en een onveilig klimaat veroorzaken, door drugs- en alcoholgebruik, agressie en diefstal. Ook voor onze mannen is dat heel vervelend. Maar zij blijven positief, mede gedragen door het goede dat zij bij ons hebben ondervonden en door elkaar te steunen. De asielprocedure is nu bij iedereen gestart.
Door Klaas Bruins, projectleider buurt-en-kerkhuis Bethel